خودم و بس:)

یاد پونه و آرش افتادم وقتی میخواستم چشمام رو روی هم بزارم نمیدونم چرا هر دو در ذهنم حک شدن شاید به دلیل زیبایی و سادگی پونه؛ اینکه در لباس عروسی ساده ترین بود و یک معصومیت و مهربونی خاصی انگار در وجودش بود :(خیلی دلم میخواد بدونم لحظه‌ی مرگ چطوریه ؟اینکه با این همه آرزو بدونی فقط چند ثانیه مونده اونوقت چی؟ یا اون مادر بدونه چند ثانیه دیگه از جیگر گوشش جدا میشه اونوقت چه حس و حالی داره ؟ یا وقتی مادر کیانا که تنها برای زندگی خوب دخترش رو عازم سفر میکنه اینقدر بررسی کرده بود که چه کسی لحظه‌ی اخر کنار دخترش بوده و بهش دلداری میداده یا اون پسری که نمیدونم اسمش چی بود اگر اشتباه نکنم پدرام بود که اینطور خواهرش بی تابی میکرد یا اون پدری که هر دفعه برای دختر کوچولوش سوفی بغض میکنه و از ته قلبش میگه منم میخوام هر چه زودتر بیام همه‌ی اینها یک حس ترس و دلشوره تو وجودم میندازه یه جورایی من رو از این آینده پر ابهام میترسونه :(